De dag van de ommekeer, ook al lijkt het daar in eerste instantie niet op. Overleg met de navigatoren gaf namelijk reden tot zorg. De wind zou de komende dagen namelijk aanhoudend en (te) hard uit diverse oostelijke richtingen blijven komen. Er waren twee opties: halfwinds (wind op de zijkant van de boot) blijven roeien naar het zuidoosten richting de warme golfstroom, nog zo’n 150 mijl. Of terug naar New York en wachten op een nieuw window. We kozen voor de eerste optie.
Alexia bleef echter alleen op koers als we met drie man zouden gaan roeien. En dan nog steeds tergend langzaam, ongeveer 1 tot 1,5 knoop. Vanwege de zeeziekte van John hadden we maar drie roeiers, waardoor er geen aflossing meer mogelijk was. Desondanks besloten we het toch te proberen. Gerhard, Paul en Chris zouden die dag continu roeien, en in de avond en nacht doorroeien in een schema van 2 uur op 1 uur af.
We vertrokken rond 06:00 en rond het middaguur waren de drie zo katje-af van het op koers houden van Alexia, dat ze besloten om op para-anker te gaan voor een rustmoment.
Een gevoel van teleurstelling overviel ons vieren. Zouden we echt terug moeten roeien naar New York? Op moment dat het para-anker was uitgezet, daalde er langzaam een onverwachte rust over het wateroppervlak. De wind werd minder en de golven lager. Een wonder? Geen idee, maar het para-anker werd als de bliksem ingehaald en Gerhard, Paul en Vhris begonnen met nieuwe energie aan de riemen te trekken. En Alexia liep lekker, wel 2 knopen, door drie uitgeputte roeiers!
En als klap op de vuurpijl meldde John zich vlak voor de invallende duisternis, dat hij zich fit genoeg begon te voelen om weer mee te roeien. We besloten de gok te wagen, en de nacht in te gaan in een schema van 2 uur op 2 uur af.
Opgelucht en dankbaar voor deze ommekeer, begonnen we aan onze etappe naar de warme golfstroom! Er is altijd een oplossing, hoe groot een probleem ook lijkt.
John, Gerhard, Paul en Chris
North Atlantic Four