Onze eerste keer op para-anker! Alexia lijkt schijnbaar murw gebeukt te worden door de krachtige golven van een meter of 4 tot 5 hoog, die kort achter elkaar aankomen. Maar zij doorstaat dit lachend en is oprecht ons veilige thuis.
Wij roeiers hebben minder te lachen. De cabines van Alexia werken als een klankkast. Iedere golf doet ons zowel heen en weer als op en neer schudden, en klinkt als een kerkklok. Normaal slapen we in de kleine cabines alleen (omdat er altijd twee aan dek zijn), maar nu liggen we lepeltje-lepeltje. Als Gerhard zich wil omdraaien, moet hij eerst aan Chris vragen dat ook te doen, anders lukt het niet. Van slapen komt daarom niet veel.
In de voorcabine beginnen Paul en John te hallucineren. Niet van angst of vermoeidheid, maar omdat het waterkerende ventilatieluikje gesloten bleek. Met twee uitdampende roeiers stijgt de CO2 dan al snel.
Omdat John naast heerlijk slapen, ook heerlijk kan snurken, heeft zijn cabinemaatje Paul tijdens dit hondenweer meerdere keren aan dek gezeten om daar tot rust te komen.
Chris heeft zijn hoofd diverse keren opengehaald. Niet door het gebeuk van de golven, maar omdat hij zittend langer is dan de cabinehoogte, en daar een handvat zit van het bovenluik. Een ezel…..
Om ons gelijk goed op de proef te stellen, duurde deze eerste keer van vrijdag 03:00 tot zaterdag 06:00. Je kunt de dingen maar beter in 1 keer goed doen, toch?
John, Gerhard, Paul en Chris
North Atlantic Four