Over en Uit! Aan onze droom is definitief een einde gekomen met een slechte slotscène: we moeten Alexia afstaan aan moeder natuur. De Noord Atlantische oceaan neemt haar over en voert haar ergens heen.
De bemanning van de Granda Marocco verdient niets dan lof. De kapitein positioneert zijn ruim 300 meter lange schip recht naast ons roeibootje van 10 meter. Waarbij wij op drift zijn aan ons para-anker met 4 knopen. Een waar stukje stuurmanskunst! De golven blijven rond de 4 meter hoog en Alexia klapt met harde beuken tegen de stalen scheepshuid, waarbij ze zwaar op en neer schuurt. Handen en armen binnenboord!
We kijken omhoog tegen een stalen scheepshuid van ruim 20 meter hoog. En zien een touwladder hangen uit een emergency luik ergens halverwege. Dat zullen we moeten grijpen om daarna ongezekerd omhoog te klauteren. Ondanks deze onwerkelijk en toch wel gevaarlijke omstandigheden, voelen we nauwelijks spanning. Adrenaline geeft ons focus, we zijn er bijna.
We krijgen van bovenaf lijnen toegeworpen om onze boot te stabiliseren aan de Granda Marocco. Een lijn wordt bevestig aan boegzijde, deze blijft gelukkig zitten. De lijn aan de achterzijde kan alleen nog om een kikker, maar die wordt na enkele seconden al stuk getrokken. Dus houden we zo Alexia goed als kwaad handmatig stabiel. Geen blaren van het roeien, maar van de werplijn die schurend door je handen loopt……
En dan het moment van de waarheid. John gaat als eerste de stap maken van Alexia naar de Granda Marocco. Na enkele pogingen lukt het hem de touwladder te grijpen en zijn voeten op een treeplank te plaatsen. Voorzichtig klautert hij enkele meters omhoog waarna enkele medewerkers hem naar binnen trekken. Na John volgt Chris, die dacht dat alleen oceaanroeien spannend zou zijn. Nadat ook hij veilig over is, volgen er enkele tassen aan een lijn. Daarna klautert Paul omhoog en nadat ook hij binnen is, volgt onze kapitein Gerhard als laatste.
De leider van het rescueteam legt uit dat ze Alexia onmogelijk kunnen bergen. Een sleeplijn is geen optie omdat de Granda Marocco ruim 12 knopen vaart. Het voortslepen van Alexia zou haar enorm beschadigen. Ophijsen met de 5 tons boordkraan voor ship supplies is ook niet mogelijk, omdat er dan personeel over moet stappen aan boord van Alexia, een levensgevaarlijke handeling bij dit weer in de donkerte. Hetzelfde geldt voor het ophijsen met de cargo kraan.
We begrijpen dit volledig, maar het dringt nog niet goed tot ons door. Met betraande ogen zien we dat de lijn met Alexia wordt losgesneden. We worden naar de brug begeleid waar de kapitein en enkele andere crew leden ons opwachten. De mannen zijn erg trots op hun geslaagde rescue mission en daar hebben ze alle recht toe. Wij zijn ook trots op hen. Een koperen gravure van Sint Nicolaas, de beschermheilige van alle zeelieden, wordt door Chris met een dankwoord aan de kapitein en crew aangeboden. Deze zat nog onder in zijn rugzak en heeft nu zijn bestemming gevonden op de brug van de Granda Marocco.
In de duisternis zien we Alexia, herkenbaar aan haar toplicht en ankeerlicht, langzaam verdwijnen. We zijn je dankbaar voor de geboden bescherming en hopen dat je snel ergens aanspoelt waar een eerlijk iemand jou vindt die ons daarna waarschuwt. Zinken zal zij niet, alle luiken zitten dicht. De boot heeft naast de AIS ook een tracker van onze botenbouwer, dus we weten waar ze is. Till we meet again!
We worden behandeld als eregasten, krijgen de ene na de andere versnapering. John gaat snel plat om bij te tanken. Gerhard, Paul en Chris praten nog een tijd na met de kapitein en zijn crew. Ook bellen we onze partners om onze situatie uit te leggen.
De Granda Marocco koerst af op de scheepshavens van New Jersey, dichtbij de plek waar we op 2 mei ook gestart zijn met de voorbereidingen van onze tocht. De Coast Guard zal ons daar oppikken voor de verdere afhandeling van deze noodsituatie. Waarna we, helaas per vliegtuig, terug gaan keren naar Nederland.
Om 04:15 duiken we onze hutten in. Voor de eerste lange nacht slaap sinds 2 weken. De wekker gaat namelijk pas over 2,5 uur (07:00 ontbijt), en dat is veel langer dan we afgelopen 2 weken gewend waren.
Met gemengde gevoelens storten we in slaap.
Dit was onze laatste blog. Onze reis is ten einde gekomen. Niet zoals we wilden, maar we leven en voelen ons goed. Nieuwe berichten / ontwikkelingen blijven we posten via onze website en facebook. Bijvoorbeeld bij nieuws over Alexia.
We bedanken iedereen hartelijk die ons een warm hart toedroeg, die ons support heeft gegeven en natuurlijk die ons gesponsord heeft. Die nieuwe huiskamer in het Ronald McDonald huis komt er!
John, Gerhard, Paul en Chris
North Atlantic Four