Gerhard heeft aan het einde van de middag John zijn vitale functies gecontroleerd. Bloeddruk, hartslag en lichaamstemperatuur. Alles OK. Daarna heeft Gerhard gebeld met ons medisch on shore team, de Spoedeisende eerste hulp van het Rode Kruis Ziekenhuis Beverwijk. Hij heeft het klachtenbeeld van John gedeeld met de trauma arts, en diens advies voor het gebruik van een enkel specifiek medicijn, overgenomen. John voelt zich daardoor wat beter, maar het is nog steeds zaak aan vaste wal te geraken voor een goed herstel.
Op moment dat we tegen middernacht het para-anker uitgooien, slaat de schrik direct toe. Normaal wordt de bootsnelheid teruggebracht naar ongeveer 1 tot 1,5 knoop, afhankelijk van wind en stroming. Nu sleurt het para-anker Alexia met haarbemanning, met vier knopen (!!!) linea recta naar het oosten, de oceaan op. We zijn uiteindelijk dus toch op de plek beland waar we niet wilden zijn: de Noord Atlantische Golfstroom!
Gerhard meende al zoiets gevoeld en gezien te hebben in de verte, aan begin van de avond. Gekke plekken in het wateroppervlak, rustig en onrustig oppervlak die elkaar afwisselen, en een soort waterdamp (zoals bij het douchen) die op sommige plekken opstijgt.
Wat te doen? Terug roeien naar het westen, in een boot van ruim ton, met drie uitgeputte roeiers die 48 uur lang al geroeid hebben, zonder veel slaap, met een maximale snelheid van 2 knopen? Geen oplossing qua snelheid en veiligheid (donker/ golfen). Mee laten drijven de oceaan op, verder van vaste wal af? Geen oplossing. We bellen met onze navigator John, waar het 04:00 ‘s nachts is . Hij checkt direct wind en stroming, en is erg duidelijk op basis van zijn ervaringen met ons tot nu toe, wat betreft het roeien: we hebben qua snelheid bijna niets laten zien de afgelopen dagen. Daarvoor is Alexia te zwaar en het aantal roeiers te beperkt. Roeiend hebben wij niets in te brengen op dit moment. John adviseert ons de Coast Guard te informeren en met hen verder af te stemmen. Die gedachte hadden we ook, dus de daad wordt bij het woord gevoegd.
Na enkele keren overleg krijgen we van de Coast Guard medegedeeld dat er hulp komt van een cargo vessel, genaamd Granda Marocco. Dit is een roll om roll off boot. Zij is binnen 3 kwartier bij ons. Voor een salvage operation van crew inclusief Alexia, vanaf vaste land, zal er niemand komen. De afstand is daarvoor te groot, ongeveer 100 mijl, en de kosten zouden te hoog worden. De Coast Guard geeft aan dat we ieder een tas moeten pakken met onze belangrijkste bezittingen, en aan dek moeten gaan zitten in afwachting van hulp. Veiligheidsharnassen en redvesten aan. Ook moeten we ons realiseren dat de kans groot is dat de Granda Marocco, onze Alexia niet kan bergen. Met andere woorden, dat we afstand moeten gaan doen van ons veilige thuis van de afgelopen 2 weken.
Gerhard communiceert alle info kort en zakelijk met de drie andere roeiers. We zijn, ondanks alle emoties, apetrots op onze skipper. Die iedereen aanhoort en de juiste besluiten neemt.
Na enige tijd zitten we daar dan, aangekleed en gezekerd aan dek, in het donker. De oceaan raast om ons heen met golven tot een meter of 4. Het water is bizar warm, we schatten 25 graden. Een continue waterdamplaag stijgt op en vervliegt in de wind. We krijgen het ook erg benauwd. Een spooky gewaarwording.
Op de AIS zien we de Granda Marocco naderen, en uiteindelijk krijgen we haar in het zicht…….
John, Gerhard, Paul en Chris
North Atlantic Four