Na met drie roeiers in het aangepaste schem (2 uur op 1 uur af) bijna 24 uur lekker gekoerst te hebben, verandert het windberld en kunnen we geen ZW koers meer aanhouden. Golven worden hoger en komen meer van opzij. Alexia houdt zich prima, maar er slaat regelmatig een golf tegen het dolboord, waardoor we telkens een zoute douche over ons heen krijgen. Ook dreigt er nu sneller een kapseizing met de grotere golven en harde wind, iets dat we te allen tijde willen voorkomen. We besluiten op para-anker te gaan voor enkele uren om te zien of het weerberld verandert. Maar zodra dit gebeurd is, zien we Alexia met relatief hoge snelheid van ongeveer 2 knopen, afdrijven in de enige richting die er niet optochten: ZO! John zijn gezondheidstoestand neemt langzaam af, dus we besluiten te bellen met John, en van beide navigatoren.

John heeft goed nieuws, een koers naar ZZW (i.p.v. WZW) is ook prima. De afstand naar vaste wal wordt dan wel groter, maar we hebben dan de golven en de wind in onze rug! Dus de snelheid zal meer dan verdubbelen.

Het geeft de roeiers nieuwe moraal en energie, en we gaan eindelijk doen waar iedere oceaanroeiers van droomt: surfen!!!!! De golven nemen toe in hoogte / hoogte intensiteit, de wind trekt aan naar 20 knopen. Maar wat een heerlijk gevoel is het om met boot en al opgetild te worden naar een meter of 7 a 8 hoog, met een snelheid van 6 knopen. Om dan in een afgrond van water te kijken, waar we langzaam afglijden onderweg naar de volgende golf.

De golven breken vrijwel niet, en omdat ze recht van achteren komen, krijgen we bijna geen zout water douches meer. Een heel enkele keer nog als topje van een golf toch breekt, en dan precies op de achtercabine. Maar dat mag de pret die we hebben, niet drukken. Surfen met een oceaanroeiboot is onbeschrijfelijk gaaf. De eerste golf een beetje spannend, maar na drie golven gesneden koek. De GO-Pro draait overuren…..

Roeien hoeft ook niet erg veel / hard meer, belangrijkste is de boot dwars op de golven te houden. Als de schemering invalt en het zicht minder wordt, bevestigen we een sleeplijn aan de achterzijde, later in combinatie met een droque (ienie-mienie para-ankertje). Helaas verandert onze koers hierdoor richting ZZO, waardoor dit geen optie is. Doorroeien in het donker is ook geen optie, te gevaarlijk in deze weersomstandigheden. Blijft er maar een optie over: opnieuw op para-anker!

En dan slaat het “noodlot” toe…….

John, Gerhard, Paul en Chris
North Atlantic Four