Saai, saaier, saaist. Ook dit keer liggen we ruim 30 uur op para-anker. Tot zaterdagochtend 18 mei. Twee aan twee liggen we in onze cabines. In de voorcabine die hoger is, kun je met zijn tweetjes rechtop zitten. Maar niet goed languit liggen. Bovendien is de voorcabine erg vochtig. Door zeewater dat mee naar binnen komt met de natte roeikleding en het para-anker dat in de neus wordt opgeborgen. Ook uitdampende roeiers veroorzaken veel vocht (condens). De achter cabine is langer, maar lager. Waardoor je er niet volledig rechtop kunt zitten. Liggen kan hier wel goed. Ook deze cabine is vochtig, vooral door condens.
We maken er het beste van, hopen op betere wind, wachten op bericht van onze navigatoren, en doen hazenslaapjes van telkens een paar minuutjes. Eten en drinken lukt goed, toiletteren in deze ruimte is het moeilijkste vanwege de beperkte bewegingsvrijheid, en een zee die alle kanten op klotst met golven tot 4 a 5 meter. Toiletteren aan dek op onze wc-plek is helaas geen optie.
De moraal blijft goed maar krijgt wel een knauw. We willen roeien, niet liggen! Punt van zorg blijft onze maat John, wiens algemene gezondheid / fitheid, beetje bij beetje afneemt. Paul ziet als cabine-maat goed om naar John, en doet wat hij kan om voor hem te zorgen en hem op te beuren. Het zijn twee toppers samen, daar in het kleine, natte vooronder. Ook Gerhard als kapitein / medic checkt regelmatig hoe het gaat met John zijn gezondheid. Hij doet dit met persoonlijke zorg en aandacht voor onze zieke maat, maar ook rationeel met het oog op het moeten besluiten tot een ander scenario.
We hopen alle vier op beter, maar vrezen tegelijkertijd het andere scenario.
John, Gerhard, Paul en Chris
North Atlantic Four